زندگینامه : سردار شهید «حاجی قربان جمهور»، در روز عید قربان سال ۱۳۳۶ متولد شد و به همین دلیل نام او را حاج قربان گذاشتند و این نام خود نشان دهنده قربانی شدن او برای هدفی بزرگ بود.

این شهید بزرگوار از نظر اخلاق و رفتار و تربیت اسلامی و رعایت محرمات و مسائل اسلامی زبانزد خاص و عام بود و ارتباطش با مسجد و روحانیت و افراد مذهبی و هیئت‌ها در زمان خودش خوب بود و از نظر علمی و درسی در رشته علوم تجربی تحصیل کرد و در دبیرستان‌های اسدآباد در زمان قبل از انقلاب به دلیل مسائل مذهبی و دوران حساس قبل از انقلاب و جر و بحث‌های  خاص آن زمان در مدارس و درگیری ایشان با برخی از افراد و خانواده‌های طرفدار سلطنت و درگیری‌هایی که در داخل مدرسه رخ داد دیگر نتوانستند مدرسه در مدارس اسدآباد به تحصیل ادامه دهند وبه اتفاق برادران و پسرعموها در شهرستان مجاور کنگاور ادامه تحصیل می‌دهند.

با پشتکاری که در تحصیل داشت بعد از شهید طیبه زمانی (وی در مبارزات قبل از انقلاب در کنگاور به شهادت رسید) که به عنوان نفر اول رشته علوم تجربی انتخاب شد، نفر دوم رشته علوم تجربی در استان کرمانشاه شد و از نظر درسی استعداد بسیار بالایی داشت و می‌توانست یکی از امیدهای علمی آینده کشور باشد.

با اوج‌گیری دوران انقلاب و تقریباً بسته شدن دانشگاه‌ها، ایشان به سربازی اعزام شد و به عنوان سرباز نیروی دریایی مشغول به خدمت شد که در پی فرمان امام خمینی (ره) مبنی بر ترک پادگان‌ها و خالی کردن سربازخانه‌ها، وی برعکس خیلی‌ها که بدون اسلحه فرار می‌کردند با همان اسلحه «ژه سه» از آنجا فرار می‌کند و مستقیماً به  درگیری‌های مسلحانه در تهران وارد می‌شود که در قضیه کمک به نیروی هوایی در مقابل حمله لشکر گارد شاهنشاهی  حضور مستقیم  و فعال داشت.

بعد از آن حاجی قربان، جزو ستاد استقبال حضرت امام (ره) برای ورود به کشور شد و وارد همان مدرسه‌ای شد که برای اقامت امام(ره) در ابتدا در نظر گرفته بودند و به پاسداری از امام خمینی(ره) و عناصر انقلاب نوپا همت گمارد. پس از آن جزو گروه‌های سازماندهی شده انقلابی برای دستگیری و محاکمه سران حکومت پهلوی همانند ریاست کل ساواک تیمسار نصیری و هویدا نخست وزیر شاه و... شد و شخصاً در جریان محاکمه انقلابی و اعدام آنها حضور فعال داشت.

پس از آن به فرمان امام خمینی(ره) برای تشکیل کمیته‌های انقلاب برای تامین امنیت داخلی، به شهرستان اسدآباد برگشت و با تنی چند از عزیزان که اکثر آنها به شهادت رسیدند کمیته انقلاب اسلامی شهر اسدآباد را تشکیل دادند و پس از مدتی بنا به دستور امام (ره) برای تشکیل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، کمیته را به دیگر عزیزان واگذار کرد و برای تاسیس سپاه همراه شهید بزرگوار شهید «علیرضا خزایی» اقدام کرد.

با روابط عمومی بالایی که داشت به شدت اهل شعر و مطالعه بود و دوستان قدیمی وی به خاطر دارند که این بیت از شعر زمزمه خلوتش بود!

«مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک

 چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم»

 ایشان در زمان شهادت فقط ۲۴ سال سن داشت و سرشار از شوق و عشق به  زندگی بود و قصد ازدواج داشت و با وجود همه اینها عشق به اجرای تکلیف و دفاع از خاک وطن و اسلام را بر همه طلب‌های دنیای خود ترجیح داد و به مصاف دشمن رفت و در آخر قربانی خدا شدند.

در سال ۱۳۵۹ که ۵ نفر از دانش آموزان شهید اسدآباد در قله شنام در منطقه مریوان کردستان جاوید الاثر شدند، که هنوزم هم در همان سکوی پرواز ملکوتیشان، دارالشفای عاشقان و دلسوختگان هستند، این شهید والامقام در مورد اعزام نیرو برای بازگرداندن پیکر آن شهدا در مراسمی طی سخنرانی خود اعلام می‌کند که ما یا آنها را برمی‌گردانیم یا خودمان هم به شهادت می‌رسیم و شهید خزایی با جمله ماندگار «اگر ما می‌خواهیم برویم قربانی خدا شویم»، برای بازپس‌گیری جنازه های شهدا از دشمن به  منطقه کردستان اعزام می‌شوند، که از آنجا دستور می‌رسد باید سریعاً جبهه سرپل ذهاب بروید چراکه قرار است عملیات شود که متاسفانه این عملیات توسط عوامل نفوذی منافقین  لو می‌رود و بیش از ۶۰ پاسدار استان همدان در آنجا به شهادت می‌رسند که ۱۳ تن از شهدا از اسدآباد بودند.

 حدود ۱۱ ماه پیکر مطهر این عزیزان زیر دید دشمن و زیر آفتاب سوزان کوه‌های قراویز سرپل ذهاب قرار داشت و بی بی فاطمه الزهرا (س) روضه‌خوان غربتشان بود.

 پس از ۱۱ ماه  طی عملیاتی این جنازه‌ها برمی‌گردند که خیلی‌ها به لحاظ چهره دیگر قابل شناسایی نبودند و چهره ایشان توسط برادرش سردار شهید حجت الله جمهور شناسایی می شود.
ایشان در هنگام شهادت موقع پیشروی با ذکر «الله اکبر» بود و ابتدا تیر به دستش اصابت می‌کند و به زمین می‌افتد اما به خاطر اینکه روحیه نیروها متزلزل نشود دوباره بلند می‌شود و تکبیرگویان  به سمت دشمن و انهدام دژ تیربار دشمن که همه را زمین‌گیر کرده و تلفات گرفته بود پیشروی می‌کند که گلوله بعدی به حنجره ایشان اصابت می‌کند و با حنجره خونین و گلوی بریده به دیدار ابا عبدالله الحسین (ع) نائل می‌شود و اسماعیل وار در ۱۱ شهریور ۱۳۶۰ مفهوم تولد در عید قربان را با قربانی شدن در کربلای قراویز معنا می‌کند.

حاج قربان جمور فدا شد تا انقلاب و ارزش‌های اسلامی زنده بماند و... امیدواریم که همه ما از رهروان شهدا باشیم و شرمنده شهدا نباشیم.

زندگینامه : آموزگار شهید محمد رضا عباس قهرمانی فرزند تقی متولد ۱۳۳۱ از اسدآباد از یک خانواده کاملا مذهبی و آگاه به احکام شرعی اسلام و مقید به شئونات دینی و انسانی بود و با آغاز انقلاب اسلامی یکی از خانواده های کاملا حامی انقلاب و اهداف امام خمینی در اسدآباد بود پدر مرحوم شهید محمد یک انسانی پاک و پیرو اهلبیت و فرزندانش را از جمله محمد را نیز در این راستا تربیت کرده و او را به سمت آموزگاری رهنمون شده بود لذا محمد یکی از آموزگاران متعهد و پیرو امام خمینی و حامی انقلاب اسلامی بود و با هجوم دشمن به کشور حضور در جبهه های نبرد را لازم و ضروری می دانست که با این انگیزه و اعتقاد همراه کاروانی که به فرماندهی شهید خزائی راهی سر پل ذهاب بود اعزام شد و در جبهه های نبرد از کسانی بود که باعث تقویت روحیه جهادی همرزمان میشد و با ایجاد حلقه های مداحی و با نوحه خوانی خود انگیزه جهاد را در رزمندگان بالا می برد شهید عباس قهرمانی دارای اخلاق و متانت طبع بالایی بود و ساختار شخصیتی‌اش تا حد بالایی برجسته بود با اخلاص و شوقی که ایشان نسبت به اهلبیت و جهاد در راه حفظ راه ائمه داشت شهادت روزی ایشان شد و با دیگر نیروهای عمل کننده در ۱۳۶۰/۶/۱۱ در قله قراویز شهید و پیکر پاکش در منطقه تحت تسلط دشمن ماند و بعد از ۱۱ ماه با عقب نشینی عراق از منطقه بر اثر هراسی که از عملیات فتح المبین برداشته بودند پیکر او با دیگر شهداء به شهر باز گشت و بعد از تشییع در گلزار شهدای اسدآباد آرام گرفت روحش شاد و یادش گرامی باد

هم آموزگار بود و هم پاسدار؛  پدرش حشمت الله و سال ۱۳۳۷ در یک خانواده دارای آگاهی دینی و مقید به احکام و شئونات اسلامی چشم گشود و بزرگ شد؛از همان آغاز جوانی با آموزه های اسلامی و انقلابی اما‌م خمینی(ره) آشنا و در همین جهت حرکت داشت. او یکی از جوانان ترتیب دهنده تظاهرات در اسدآباد بر علیه رژیم ستم شاهی و جلودار مردم معترض به حکومت پهلوی بود.
این شهید رفیع مرتبه دارای آگاهی و بصیرتی در حد بالا و اعتقاد راسخی به احکام دینی و شئونات اسلامی و انسانی داشت و علاوه بر اعتقادات و پایبندی محکم به اهداف انقلاب و اسلام از نظر اخلاقی یکی از کسانی بود که روح و جانش را از آنچه مخالف دین و انسانیت بود پالایش داده و با ویژگیهای متعالی اسلامی و انسانی ، روح و جانش را زینت داده بود.
صفدر نسبت به مشکلات هم نوعان بسیار حساس بود و اگر اطلاع داشت دوستی و همکاری دچار مشکلاتی شده، ناراحت می‌شد و حساسیت نشان می داد، تا جایی که ممکن بود و توان داشت به او کمک می کرد.

از ویژگی های دیگر او پاکی ، صداقت، و تواضع اسلامی بود و امور اجتماعی و انقلابی را بر امور شخصی خود ترجیح می داد و همنشینی با این شهید والامقام  هم باعث آگاهی و هم آرامش روح و جان میشد؛
شهید صفدر از جبهه های جنگ نامه ای به پدرش نوشته بود که" ای پدر عزیز و زحمت‌کش و صبورم الآن در موقعی قرارگرفته‌ایم که اسلام احتیاج به کمک و یاری جوانانی هم‌سن فرزند تو را دارد و افتخار کن که فرزندت درراه مقدسی قدم برمی‌دارد و این نتیجه همان زحمات بی‌دریغ و تربیت خودت هست. پدر عزیزم نه‌تنها فرزند تو بلکه هزاران  فرزند کشور مانند فرزند تو در این راه مقدس پا نهادند . و این همان تکلیفی است  که همه باید برای اسلام از مال و جان و هستی خودمان بگذریم . انقلاب اسلامی که کرده‌ایم باید تمام سختی‌هایش را هم تحمل‌کنیم . پدر عزیز قصه نمی‌نویسم بلکه این ‌یک حقیقت است و از تو پدر عزیز یک انتظار دارم در برابر ‌تمامی کسانی که می‌دانی به اسلام و انقلاب و امام بدبین هستند و زخم‌زبان می‌زنند قاطعانه ایستادگی کن و هر کس که سم ‌پاشی می‌کند علیه رزمندگان اسلام در مقابل آن ایستادگی نما و دفاع کن»

 او هم آموزگار با ارزشی بود و هم در کسوت پاسداری به جامعه و انقلاب خدمت کرد و در تاریخ ۱۷ مرداد ۱۳۶۳ در جزیره مجنون در نبرد رویارو با دشمنان کشور به درجه والای شهادت نائل و پیکر پاکش در گلزار شهدای اسدآباد آرام گرفت.

آموزگاری که در سال ۱۳۳۹ در یک خانواده مذهبی چشم به جهان گشوده بود، البته خانواده های صوفی چه قبل و چه بعد از انقلاب انسانهایی دیندار و مذهبی بودند و او هم در بین آنان رشد کرده و بزرگ شده بود و درواقع فردی اجتماعی بود. پدر او صحبت الله، در دفاع از احکام شرعی و اسلام و همینطور از اهداف جمهوری اسلامی هرگز کوتاهی نداشت و به نقل از نزدیکان این شهید بزرگوارش در حالی که به کار با ارزش آموزگاری در سنگر تعلیم و تربیت اشتغال داشت ولی از امور دیگر جامعه و اقوام و نزدیکان غافل نبود و از هیچ کمکی به آنها دریغ نداشت.

اخلاق و رفتار پدر هم به پسر رفته بود و آرام با دیگران برخورد می کرد؛ فهمیده بود، جذابیت اخلاقی بالایی داشت، از مسائل فرهنگی جامعه برای تربیت نسل کشورش شغل آموزگاری را انتخاب و در این سنگر به فعالیت پرداخت.

اما از آنجا که به امنیت و استقلال کشور حساسیت داشت، دفاع از مرزهای کشور و راندن مهاجمان از کشور اسلامی را به کار در سنگر فرهنگی آن روزها ترجیح داد و به یاری رزمندگان اسلام در جبهه های دفاع مقدس شتافت و در منطقه عملیاتی مآووت در ۲۸ دیماه ۱۳۶۶  شهد شهادت نوشید و کنار همرزمانش در گلزار شهدای اسدآباد آرام گرفت . روحش شاد و  راهش پر رهرو باد.

زندگینامه : شهید سید میر سعید راحمی چهارم اسفندماه سال ۱۳۳۹ در شهرستان اسدآباد از توابع استان همدان و در خانواده‌ای مذهبی به دنیا آمد. پدرش سید محمد نام داشت. سال ۱۳۴۶ وارد دبستان شد و تحصیلات خود را آغاز کرد و تا پایان دوره متوسطه در رشته علوم تجربی ادامه تحصیل داد و موفق به اخذ مدرک دیپلم شد.

در سالهای انقلاب در کنار دیگر جوانان و نوجوانان سلحشور شهرستان اسدآباد در راهپیمایی ها و مبارزه بر علیه رژیم طاغوت شرکت کرد و در راه پیروزی قیام بزرگ ملت ایران گام برداشت.

در سالهای دفاع مقدس بنابر وظیفه شرعی و قانونی به عنوان سرباز به ارتش جمهوری اسلامی ایران پیوست و داوطلبانه روانه جبهه های نبرد حق علیه باطل شد تا از مرزهای ایران در برابر تهاجم وحشیانه رژیم بعث عراق دفاع نماید.

در مناطق مختلف عملیاتی حضور یافت و همراه با دیگر همرزمان و همسنگران خود حماسه ها بر جا گذاشت. سرانجام پس از ماه‌ها مجاهدت در راه خدا در بیستم تیرماه سال ۱۳۶۰ در منطقه عملیاتی مریوان هنگام درگیری با نیروهای عراقی بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید و به کاروان عظیم شهدا پیوست. آرامگاه وی در گلزار شهدای زادگاهش زیارتگاه عاشقان و دلدادگان است.